به گزارش پرسون؛ انگار استفاده از ماسک رابطه معکوسی با فقر دارد؛ هر چقدر مرفه باشند استفاده از ماسک در اولویت قرار می گیرد و برعکس در محله های حاشیه نشین که فقر با آن ها عجین شده «نان» دغدغه اول است نه استفاده از ماسک !
عصر یک روز تابستانی با رعایت پروتکل های بهداشتی راهی یکی از محله های حاشیه نشین در غرب شهر می شوم؛ محله در همین نزدیکی هاست اما فاصله بین غنی و فقیر در آن بسیار زیاد است. هدفم مشخص است که چرا تعداد استفاده کنندگان از ماسک در محلات حاشیه نشین شهر پایین است؟ گویی راه دسترسی و حتی آب و هوای این مناطق با دیگر مناطق فرق دارد. معنای «آباد» که در پسوند نام محله قرار گرفته با وضعیت آن هم خوانی ندارد.
هر چقدر به مقصد نزدیک می شوم اگر چه خبری از ترافیک و دود آلاینده ها نیست اما غبار به واسطه فقر زیرساخت ها مهمان همیشگی آن هاست. افراد از ماسک کمتر استفاده می کنند، در کوچه پس کوچه هایش قدم می زنم که زندگی در آن ها جاری است.
چند نوجوان سر یک کوچه مشغول پک زدن به سیگارشان هستند. 17، 18 سال دارند و وقتی از آن ها درباره چرایی استفاده نکردن از ماسک سوال می کنم، یکی می گوید: «برو داداش، کرونا کجاست؟!دلت خوشه! کرونا چیه دیگه؟ بیکاری و بی پولی کشنده تر از کروناست.»
دوباره مشغول کشیدن سیگارشان و در سکوت عصر دلگیر غرق می شوند. کمی آن سوتر چند پسر بچه را می بینم که مشغول حساب و کتاب روزانه شان هستند. دست فروشی سر چهارراه ها کار روزانه شان است. وقتی از آن ها می پرسم برای پیشگیری از کرونا آیا بهداشت را رعایت می کنند؟
یکی از آن ها می گوید: «بله، هر وقت از دست فروشی به خانه برمی گردم اول دست هایم را در حیاط می شویم، البته بیشتر مواقع که مایع نداریم با گل مالی کردن دست هایم را ضد عفونی می کنم.
ماسک هم بعضی روزها می زنم اما اول پول هایم را برای خرید کیف و دفتر مدرسه خودم و خواهرم جمع می کنم. مستاجر هستیم، پدرمان کارگر است و نمی تواند برای من و خواهرم چیز زیادی بخرد. خودمان با کار کردن و فروختن آدامس پول در می آوریم؛ دوستم بلال می فروشد و خواهرم گل.»