در دوران کرونا، ماسک زدن، رعایت فاصله فیزیکی، مشارکت فعال در کنترل بیماری توسط خودمان و اطرافیان گویاترین تعهد نسبت به همنوعان است. تعهدی که چون نمیتواند بیش از حد در چارچوب قواعد و قوانین وضع شده قرار گیرد بنابراین امکان مطالبهاش هم از سوی افرادی که قربانی کرونا میشوند، وجود ندارد. اما کدامیک از ما میتوانیم پس از تجربه یک سال و اندی ازکرونا در مشروعیت و اخلاقی بودن این حق و تعهد اخلاقی و انسانی نسبت به یکدیگر تردید کنیم؟